Voor ieder probleem is er een oplossing

Vandaag werd mij gevraagd om de tweede klas van de lagere Kennedy-school voor een uurtje over te nemen, daar de juffrouw naar een begrafenis moest gaan.
Ik heb daar geen problemen mee, en vind het altijd leuk om nieuwe gezichten te leren kennen. De juf vraagt mij of ik een les godsdienst zou willen geven.
Ze geeft me een blaadje uit een klapper en daar staat precies vermeld wat ik moet doen. Ik vind het vreemd dat alles zo voor me op papier staat. De levensvragen die ik moet stellen, de tekst die ik hardop moet lezen, de reactie die ik moet verwachten, het rollenspel die ik eventueel met ze kan doen....
Ik vind het altijd leuk om zelf van alles te bedenken maar hier wordt me alles al voorgeschoteld. Het hele leerplan, die wij van buiten moeten kennen is hier al in verwerkt.
De leerlingen zijn erg nieuwsgierig naar me en ik vertel wat over mezelf. De godsdienstles gaat over de thuissituatie: heb je altijd zin om te spelen met broertjes/ zusjes? Wil je dan altijd je zin? Laat je een jonger iemand bij een spel ook wel eens winnen?
Ik vraag of de leerlingen naamkaartjes hebben zodat ik ze bij de voornaam kan aanspreken. Ik vraag of er kinderen zijn die géén broertjes of zusjes hebben, en of deze willen opstaan. Dit doe ik ook bij kinderen met 1, 2 en zelfs 3 zusjes/broertjes. Ik vraag ze afzonderlijk naar hun thuissituatie, en er ontstaat en gezellige sfeer.
Ruben heeft een broertje van 1 jaar die hem “Baba” noemt. Ik vertel ze dat kinderen van deze leeftijd die naam nog niet kunnen uitspreken en daarom hun eigen woorden verzinnen. Als je zou vragen :”Waar is Baba?” dan zou de kleine niet reageren. Maar als je zou vragen: “Waar is Ruben?”Dan zou de kleine meteen reageren met “Baba??”
Ik imiteer de kleine en de kinderen moeten erg lachen.

Dean heeft een zusje van 1,5 die veel bijt en dat vindt hij niet leuk. Ik vertel hem dat het heel normaal is dat ze op deze leeftijd willen bijten. Ze kunnen nog niet goed verwoorden wat ze willen en met dit gedrag verdedigen ze zichzelf. Net zoals dieren. Ik zeg dan altijd dat hun “snappertje” het nog niet doet. Ik stel hem gerust dat dit weg zal gaan zodra ze hele zinnen zal praten. Ik zeg voor de grap dat dit zeker nog 2 jaar zal duren, en hij kijkt me heel benauwd aan... Ik vertel de kinderen dat als kinderen op latere leeftijd bijten dit niet normaal is, en dat deze kinderen vaak op jonge leeftijd alles toegelaten werd. Op latere leeftijd vernemen ouders dat er ook “nee” bestaat, maar dan is het vaak te laat en gaan die kinderen dit gedrag ook vertonen. Maar dit is dan niet goed!

Levin heeft moeite om te blijven zitten op zijn stoel. Ik heb hem al meerdere malen lief gevraagd om goed te gaan zitten, anders zou hij wel eens kunnen vallen.
We hebben het over: Hoe kun je nou het beste iets vragen aan iemand anders? Ik vertel dat er 2 manieren zijn. Ik loop richting Levin die weer eens met een knie op de stoel leunt. Als ik naast hem sta, tover ik mijn hele harde strenge stem en wijst met mijn vinger:” Jij gaat nu zitten!” en meteen erachter aan zeg ik met een engelen stem: je kunt ook vragen:” Levin, kun je alsjeblieft even gaan zitten?”
Levin is de hele les mooi blijven zitten, zo was hij geschrokken en de klas moest er erg om lachen.

Ik vertel dat wij 5 kinderen thuis hebben en samen kijken we naar de voor- en nadelen om alleen thuis te zijn of met zo'n grote groep. ( aandacht, cadeaus, speeltuin...)

Tark vertelt dat zijn oudere zus nooit met hem wil spelen maar sinds hij besneden is, het veel beter gaat en hij altijd een snoepje van haar krijgt. Ik moet zo lachen, niemand van de kinderen reageert en ik denk:” Voor ieder probleem is er een oplossing....”

Als toetje lees ik het verhaaltje die bij dit thema hoort. Ik gebruik verschillende stemmetjes voor de personages en de klas is muisstil.
Als het verhaal klaar is, beginnen ze allemaal te klappen en ik maak een mooie buiging. Juf Hannie komt even om de hoek kijken en klapt mee.
Het is al bijna tijd, wat is het toch heerlijk om zo met kinderen te werken.....