Ik wilde even reageren op de persoonlijke uitleg over God van Liesbeth, Erika, Kathleen, Tanja en Benjamin tijdens de derde godsdienstles. Deze les heeft bij mij heel wat los gemaakt en ik ben daar constant mee bezig geweest. De kinderen zijn naar school, ik heb muziek van Bach opstaan, eens kijken of ik kan verwoorden wat ik voel.
Liesbeth vertelde dat ze God in de mensen ziet, in de liefde, ze voelt God om zich heen en ziet Hem ook als de Schepper van de wereld. Ze vertelde dat ze godsdienst les gaf op de middelbare school en irriteerde zich aan de leerlingen die van het lager onderwijs geleerd hadden dat God een oude Heer is, zittend op een stoel en van daaruit de wereld in keek.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik het zo nooit had gezien. Als God de liefde tussen ons is, als God mij af en toe de weg wijst, als God degene is die achter me staat, dan ga ik daar graag in mee. Als ik bij Liesbeth in de klas had gezeten dan had ik ook gedacht dat men van mij zou verwachten dat ik in een menselijke God zou geloven. En daar sta ik niet helemaal achter. Trouwens dit verwachtte ik ook eerst bij R.Z.L en godsdienst, maar dit was helemaal niet zo. Ik vind wel dat je achter een God moet staan wil je deze lessen kunnen geven aan anderen. Mijn kijk op godsdienst is hierdoor zeer veranderd en verbreed.
Erika vergeleek God met de maan. Wat een mooie vergelijking. De maan is niet perfect, ze is niet tastbaar, ze heeft een enorme kracht, ze heeft een goed overzicht over ons. Ze zag God niet als een persoon. Daarin kon ik me ook goed in vinden. Ik weet dat als mijn kinderen op schoolkamp gingen, dan zei ik altijd:" Om 20.30 zal ik naar de maan kijken, als jij dat dan ook doet dan weten we dat we aan elkaar denken." Iedere keer als ze dan terug kwamen was hun eerste zin: "Mama, ik heb iedere avond gekeken, en ik wist dat je dat ook deed!" Wat een zelfvertrouwen gaf hun die maan...
Kathleen was naar een documentaire van "artsen zonder grenzen geweest". Iemand leidde haar naar een caravan waar jonge artsen hun werk in andere landen lieten zien. Ze was erg aangeslagen en zag God in de handelingen van de jonge vrouwelijke arts. Haar verhaal was warm, en oprecht. Ik herkende haar verhaal van toen Robin, mijn dochter op 4-jarige leeftijd hersenvliesonsteking kreeg. Ze lag 2 weken in Leuven op Intensive Care.
Ik heb altijd gezegd, dat de artsen daar God's handen waren. 24 uur/24 uur werd ze door 2 artsen in de gaten gehouden. Ieder druppeltje werd met het rekenmachine nagemeten. Ik dacht altijd dat het of het medische was, of het Geloof. Ik had niet door dat je deze twee ook kon combineren. Dit verhaal gaf mij weer een andere kijk op het Geloof.
Het verhaal van Tanja was zo knap, zo af. Wat een boeiende persoon. Haar presentatie was zo knap in elkaar gezet, dat je een speld kon horen vallen in de zaal. Ik herkende me in het patroon: geloof-twijfel, twijfel-niet geloven, niet geloven-onwetendheid, onwetendheid-geloven. Niets is toeval, alles heeft een betekenis, ze gelooft in het oneindigheid van het leven, het mysterieuze.
Ik geloof ook erg in het goede en het kwade.
Het standpunt van Benjamin ging mij iets te ver. Ik zag daar meer iemand die net in de klas van Liesbeth is geraakt. Hij ziet God als een soort persoon die de wereld heeft geschapen. Dit veroorzaakte nogal wat ophef tijdens de les geschiedenis bij Werner. Werner vertelde over celdelingen, maar Benjamin was daar fel op tegenin gegaan. Hij is lid van de Evangelische Kerk en zei dat God de rechter is. Hij gelooft heilig in een Hemel en een Hel. Hij ziet de Bijbel verhalen niet symbolisch maar als waargebeurde verhalen. Zijn gedachtengang benauwde mij soms een beetje. Hij stond niet open voor andere dingen en had echt oogkleppen op.
Footprints in the Sand
One night I dreamed I was walking along the beach with the Lord.
Many scenes from my life flashed across the sky.
In each scene I noticed footprints in the sand.
Sometimes there were two sets of footprints,
other times there were one set of footprints.
This bothered me because I noticed
that during the low periods of my life,
when I was suffering from
anguish, sorrow or defeat,
I could see only one set of footprints.
So I said to the Lord,
"You promised me Lord,
that if I followed you,
you would walk with me always.
But I have noticed that during
the most trying periods of my life
there have only been one
set of footprints in the sand.
Why, when I needed you most,
you have not been there for me?"
The Lord replied,
"The times when you have
seen only one set of footprints in the sand,
is when I carried you."
Mary Stevenson
Dit gedicht zal ik zeker meenemen in mij lessen godsdienst. Ik hou erg van verhalen met een open einde, verhalen waar je over moet nadenken, verhalen waar je het einde niet verwacht. En daarom vind ik dit gedicht zo bijzonder....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten