Gisteren was in de Annakerk een herdenkingsdienst voor alle overledenen van de parochie. Hierbij hoorde ook Lucienne en Ed. Om de kinderen de kerk niet te associëren met het verdriet, de dood, onbekende mensen die je omhelzen als je het niet wil, zijn we samen met de schoonfamilie gekomen om een moment stil te staan als een grote familie.Daar de kinderen nog te klein zijn om hun eigen keuze te maken omtrent het geloof, voel ik me aangewezen om hun dit aan te reiken. Hun vertellen over het Goede en het Kwaad, over keuzes maken... Er werd een kaars aangestoken ter nagedachtenis en de sfeer voelde goed aan. Een koor werd begeleid door een orgel en samen brachten ze oa. Gregoriaans muziek ten gehoren. Het klonk bijna als engel gezang, iedereen luisterde aandachtig.
Ik vond het fijn om me op zo'n manier te ontspannen. Nu is het leven zo hectisch, regelen, regelen en nog eens regelen. Maar op dat moment stond de tijd even stil, en daar genoot ik erg van.
Is hierboven nou echt een God die ons van bovenuit beschermt? Wat bedoelde Hij dan met deze aktie? Ik voelde heel erg de woorden:"Het is goed zo!", maar zo gemakkelijk kan het toch niet zijn... Moet ik niet kwaad blijven? Blijkbaar niet want hier voelt dat niet zo.
Vooral toen we elkaar een hand moesten geven om elkaar vrede te wensen, en de schoonbroer van mijn zus mij een warme hand gaf. Hij is ook heel kwaad om deze situatie, maar het leek alsof hij wilde zeggen:"We moeten er samen het beste van maken!" terwijl hij voor mijn gevoel altijd boos was omdat hij de kinderen te weinig zag.
We zijn samen naar het kerkhof gegaan, en de kinderen hebben daar een beeldje van "Pardijntje" en een van "Pardoes" bij het graf gezet. Dit zijn de symbolen van de Efteling. Een pretpark waar Lucienne en Ed graag naar toe gingen omwille van het feeërieke gevoel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten