Morgen moet alles op mijn blog staan. Ik hoop dat ik niks over het hoofd heb gezien.
Ik heb gedurende de laatste 2 jaar met veel plezier mijn pen losgelaten op deze blog.
De rzl-lessen en de godsdienst lessen hebben mij innerlijk erg veranderd. Ik ben veel rustiger geworden, ik luister meer naar de anderen, ik waardeer veel meer de kleine dingen.
Soms lach ik om mensen die problemen om niets maken.
Ik heb mijn blog nog eens doorgenomen en zie de stijgende lijn in deze verandering.
Niet meer met oogkleppen rond lopen is zo speciaal. Het draait niet maar om mij.
Ik geniet zo van mijn familie, de opleiding, vooral in de praktijk, de kinderen om me heen...
Die maan die me nog steeds zoveel vertrouwen geef. De maan die ik vaak in lessen gebruik, of hier thuis. De maan is een beetje mijn geloof, mijn hoop geworden.
Ik moet nu mijn blog gaan loslaten. Ik zou nog uren kunnen doorgaan, maar uiteindelijk moet ik het zelf verder gaan voortzetten. En dit is niet gemakkelijk.
Het is net alsof je je rijbewijs hebt gehaald, en je eindelijk zonder instructeur mag gaan rijden.
Het spannende ervan maar ook de leegte. Wie stuurt mij nog bij? Hoe blijf ik zo goed doorgaan?
Zal ik nog wat extra lessen pakken?
Ik vind het niet gemakkelijk om los te laten.
De keren dat ik terug reed naar huis na de lessen godsdienst. Altijd was daar een ander gevoel bij. Een magisch gevoel, een boos gevoel om het verlies, een blij gevoel, een verdrietig gevoel, een begrepen gevoel, een gevoel van saamhorigheid....
Hier komt nu ook een eind aan. Wil ik dit wel?
Straks het laatste examen. "Gaat het Elise?" "Ja, hoor" zal ik weer naif zeggen, terwijl ik van binnen een beetje verloren zal lopen...
Maar daar moet ik me overheen zetten. Ik zie altijd erg tegenop het laatste..., maar eenmaal een ander begin aankomt, dan herpak ik weer.
Zoals de waarzegster destijd zei" Het komt allemaal goed."
Ik moet even door die zure appel heen bijten...
Bedankt Bruno
Geen opmerkingen:
Een reactie posten