Via deze blog wilde ik onze thuissituatie schetsen. Ons huis is een schat aan levensvragen geworden! Mijn vriend Arjan steunt me door dik en dun. Zodra ik het even niet zie zitten, neemt hij de touwtjes in handen. Door deze vervelende situatie hebben we de hele schoonfamilie en vriendenkring van mijn zus erbij gekregen. Onze vrienden blijven op de achtergrond en we gaan bij "vreemden" eten. Myra en Franka zijn kinderen met een agenda geworden. Ze worden overal uitgnodigd, maar willen eigenlijk gewoon hier lekker op de bank liggen. We zijn een familie met 5 kinderen geworden en niet iedereen begrijpt dit.
Ze worden uitgenodigd voor het circus, ijsjes eten, zwemmen, logeerpartijtjes, krijgen kadotjes... Maar de mensen beseffen niet dat die 3 van ons ook graag mee willen profiteren. "Waarom krijgen wij geen ijsje?" ...Natuurlijk begrijpen we dat iedereen aan deze situatie moet wennen, maar het blijft moeilijk om deze vragen te beantwoorden. Mensen moeten beseffen dat de hele situatie verschrikkelijk is , maar de kinderen niet zielig zijn!
"Papa is dood, mama is dood, mag ik nu gaan zwemmen?" vroeg Franka eens. Myra snapt het allemaal niet, en haar hoofd zit vol levensvragen, waardoor ze op school niets meer kan onthouden. "Kon ik eindelijk ons eigen telefoonnummer, kon ik eindelijk het gsm-nummer van mama en nu heb ik er niks meer aan!"
Ik heb boven een baalhoekje gemaakt. Zodra een van de kinderen verdrietig is, gaan we met z'n tweeën onderin de kledingkast zitten. Daar vertel ik dan over de leuke momenten van vroeger, over mijn verdriet, over mijn boosheid. Ik vertel dat als ik alles terug kon draaien met een toverstok, ik dit onmiddellijk zou doen. Ik vertel dat ik nooit hun moeder zal zijn, maar dat ik alles zal doen zoals Lucienne het wilde, en de beslissingen nemen zoals zij het altijd deed. Ik laat ze uitpraten , en zeg dat ik het allemaal begrijp. Ik vertel dat mama en papa hun kunnen zien, en dat ze heel trots op ze zijn. Meestal komt er dan een tweede in de kast zitten, dan een derde... totdat we met z'n zessen op een vierkante meter tegenelkaar opgepropt zitten en iedereen begint dan te lachen om deze benauwde situatie. Een gesimuleerde aardbeving op dat moment laat de kinderen dan weer heerlijk lachen en het verdriet kan weer even op de achtergrond blijven.
Om irritaties te voorkomen wegens plaatsgebrek, heb ik een mooi doosje gekozen waar we onze ergernissen en onze mooie momenten opschrijven. De mooie momenten blijven in de doos, en de negatieve berichten worden gezamenlijk uitgepraat. Wat kunnen we eraan doen? Hoe komt dit? Het briefje blijft dan een week in de doos zitten, en de zondag erna kijken we samen of dit briefje uit de doos mag.
S'avonds steken de kinderen kaarsen aan. Ik vind dit een mooi gebaar naar de overeldenen toe, en het ziet er gezellig uit. Maayke (3) neemt dan voor iedereen een kaars: Opa Paul, Oma Loe, Oma Elsa, Mike, Lucienne, Ed, en de hond van de buren, Raja, krijgt er ook een. De verwarming hoeft dan echt niet meer aan!
We hebben besloten om een nieuwe start te maken in een groter huis. We willen de meisjes laten voelen dat dat huis ook hun huis zal worden. Nu hebben ze het gevoel dat ze bij ons inwonen, en dat willen we vermijden. We hebben een mooi huis op het oog, en ik hoop dat het allemaal goed gaat komen. Het doosje met de levensvragen gaat gewoon mee, en wie weet maak ik weer ergens een gezellig hoekje...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten