laatste bericht op mijn blog?

Morgen moet alles op mijn blog staan. Ik hoop dat ik niks over het hoofd heb gezien.

Ik heb gedurende de laatste 2 jaar met veel plezier mijn pen losgelaten op deze blog.

De rzl-lessen en de godsdienst lessen hebben mij innerlijk erg veranderd. Ik ben veel rustiger geworden, ik luister meer naar de anderen, ik waardeer veel meer de kleine dingen.

Soms lach ik om mensen die problemen om niets maken.

Ik heb mijn blog nog eens doorgenomen en zie de stijgende lijn in deze verandering.

Niet meer met oogkleppen rond lopen is zo speciaal. Het draait niet maar om mij.

Ik geniet zo van mijn familie, de opleiding, vooral in de praktijk, de kinderen om me heen...

Die maan die me nog steeds zoveel vertrouwen geef. De maan die ik vaak in lessen gebruik, of hier thuis. De maan is een beetje mijn geloof, mijn hoop geworden.

Ik moet nu mijn blog gaan loslaten. Ik zou nog uren kunnen doorgaan, maar uiteindelijk moet ik het zelf verder gaan voortzetten. En dit is niet gemakkelijk.

Het is net alsof je je rijbewijs hebt gehaald, en je eindelijk zonder instructeur mag gaan rijden.

Het spannende ervan maar ook de leegte. Wie stuurt mij nog bij? Hoe blijf ik zo goed doorgaan?

Zal ik nog wat extra lessen pakken?

Ik vind het niet gemakkelijk om los te laten.

De keren dat ik terug reed naar huis na de lessen godsdienst. Altijd was daar een ander gevoel bij. Een magisch gevoel, een boos gevoel om het verlies, een blij gevoel, een verdrietig gevoel, een begrepen gevoel, een gevoel van saamhorigheid....

Hier komt nu ook een eind aan. Wil ik dit wel?

Straks het laatste examen. "Gaat het Elise?" "Ja, hoor" zal ik weer naif zeggen, terwijl ik van binnen een beetje verloren zal lopen...

Maar daar moet ik me overheen zetten. Ik zie altijd erg tegenop het laatste..., maar eenmaal een ander begin aankomt, dan herpak ik weer.

Zoals de waarzegster destijd zei" Het komt allemaal goed."

Ik moet even door die zure appel heen bijten...

Bedankt Bruno

kerkbezoek met kinderen

Bij de katholieke school van mijn kinderen worden de kinderen al vertrouwd gemaakt met de kerk in de kleuterklas.
Maayke (toen 2,5) kwam thuis en vertelde me dat Jezus bij haar in de klas was geweest. Ze was zo trots dat "de" Jezus in haar klas was. Haar ogen glinsterden zo dat ik niet heb gezegd dat het de pastoor was.
Ik heb niet gelogen maar heb niet alles verteld. Nu is ze 5, en weet ze beter...
Als ik met de kinderen van het lager naar de kerk zou gaan, dan zou ik daar verder op inspelen.
Ik zou mijn ervaringen met ze delen. De rust, de sfeer, de geur, de aankleding, de symboliek, het geloof...
Ik zou ze eerst in de klas warm maken. Ik zou ze afbeeldingen aanreiken met het altaar, de Paaskaars, het Tabernakel, de hostie, de kelk....
Ik zal ze ook uitleggen waarom kinderen de Eerste Heilige Communie doen, en dat dit feest door heel veel kinderen gedeeld wordt en dat ze voor de eerste keer het lichaam en bloed van Jezus Christus in de vorm van brood en wijn zullen krijgen.
Ze krijgen dan een zelfstandige plaats binnen de kerk. Ze horen er bij!

Ik zou ook vertellen over de pastoor. Dat hij God's woorden naar ons toe vertaald. Dat hij er altijd is om naar je te luisteren. Bij ieder feest draagt t hij een ander kleed. Ook zijn er kinderen die de pastoor helpen om de dienst nog beter te laten verlopen. Dat het eigenlijk een eer is om de pastoor te mogen helpen. Ik zou dan nieuwsgierig zijn of er kinderen uit de klas zijn dit misdienaar zouden willen zijn.

Ik zou misschien vragen of Pierre, de misdienaar op bezoek zou willen komen. Hij vertelde zo met liefde over "zijn" kerk. Dit zou kinderen alleen maar stimuleren om naar de kerk te gaan. De pastoor zou ik natuurlijk ook kunnen vragen.

Als we dan naar de kerk zouden gaan, zou ik goede afspraken met ze maken omtrent stilte, niet overal aan zitten, rustig in de banken blijven zitten....
Ik zou ze als eerste stil laten staan en de sfeer laten binnenkomen. Misschien zittend, misschien liggend met de ogen dicht!
Ik zou ze de kaarsen aan laten steken, ik zou ze de symbolen en afbeeldingen die ze kennen in het echt laten zien. Ik zou hun vragen welke benamingen erbij hoort.
Ik zou ze de kleden laten zien van de pastoor.
Ik zou ze het orgel laten zien, en bovenop het balkon de kerk van boven laten ervaren.

Ik zou vragen of we de klokken zouden mogen zien. Als ik dan zorg dat ik rond 12.00 uur daar ben, dan kunnen ze de klokken horen en zien hoe deze werken.

Ik zou dan zeker een mis met ze bijwonen, dan is het plaatje compleet.

Gisteren ben ik, samen met mijn moeder, naar de kerk van Kanne gegaan voor mijn kerkbezoek.
We hadden een afspraak gemaakt, daar de kerk steeds dicht was.
Zelfs onder de mis sluiten ze de deuren, de mensen komen via de zijkant naar binnen. Er is al zoveel gestolen in de kerk dat dit gewoon noodzakelijk is.
Ik vind dit toch erg merkwaardig en schandalig.

1. individuele verkenning
De kerk is, zoals vele woningen in Kanne, uit mergelstenen gebouwd. Als je binnen komt voel je al meteen de koelte. Naast koelte voel je de rust. Alle drukte buiten, maar ook inwendig stroomt weg. Dit geeft je een heel apart en aangenaam gevoel.
Je ruikt de kaarsen en de wierook. Persoonlijk vind ik dit heel lekker.

2. persoonlijke antwoorden
Verinnerlijking
Naast de sfeer (reuk, rust) zie ik de aankleding van de kerk (religieuze beelden die omringd zijn door geweldige witte bloemen). Het mooiste vind ik zeker het beeld van Maria met Jezus in haar armen. Ze kijkt zo vertederend naar haar kind. De grote kaarsen naast haar geven veel warmte.
ontmoeting met God
De vele banken waarbij de mensen gaan knielen om samen te bidden, het kruisteken en God's lamp die altijd brandt nodigen mij uit als een ontmoeting van God.

Pierre, de misdienaar, loopt met ons verder. Hij is terecht heel trots op "zijn" kerk.
Samen lopen we door de gangen en bij elke afbeelding krijg ik een mooi verhaal.

kernmomenten
Als je de kerk binnenkomt zie je al meteen het grote beeld van Jezus gekruisigd achter het altaar. Dit verwijst naar het lijden op Goede Vrijdag, de dood, en de verrijzenis op Paasnacht.
Ook de liturgierituelen zoals de doop is duidelijk te zien.

Concrete plaats
Ik voel altijd iets speciaal bij het Maria beeld. Daar kan ik heel lang zitten. Kijken naar het mooie beeld in het algemeen, ik kan dan even weg zakken uit het dagelijks leven. Over bepaalde dingen denken, mijn gezin, zieke mensen, overledenen...over gewoon niets denken. Gewoon de sfeer over me heen laten komen, en genieten.

wat intrigeert het sterkst?
Zonder twijfel sta ik stil bij de prachtige nieuwe moderne raampartij. Deze ramen vallen op doordat ze groot en rechthoekig zijn. Dit is toch heel speciaal in een kerk.
De ramen lopen doorheen de hele kerk. Ik zie het blauwe water dat door alle ramen door stroomt. Het water, het symbool van leven, vruchtwater, doop...
Hoe langer we blijven kijken, hoe meer we zien. Overal schuilt de symboliek doorheen de vurige kleuren. Ik zie de schepping, lichte bloemen uit de paradijstuinen van Adam en Eva, tranen, vis en brood....

3. oude christelijke credo
God de almachtige Vader
Doorheen de sacrale sfeer die doordringt voel ik zijn aanwezigheid.

Jezus, Zijn enige zoon
Jezus wordt gekruisigd voorgesteld. Ook in de armen van Maria.

Maagd Maria
Maria wordt afgebeeld als moeder met Jezus in haar armen. Ook zie ik de vredesduif boven haar die stralen uit straalt. Dit is de symbool van de Heilige Geest.

gekruisigd, gestorven en begraven
Het grote beeld van Jezus aan het kruis achter het tabernakel.

die neergedaald is ter helle, de derde dag verrezen uit de doden
We spreken nog steeds veel over Jezus en het geloof. De Bijbel blijf het meest gelezen boek. Zoveel mensen die misschien in werkelijkheid meer bereikt hebben dan Jezus zoals Karel de Grote. Hij heeft landen veroverd, had veel macht. Maar toch hoor je daar niet veel meer van in het dagelijks leven.
Jezus had helemaal niets, hij was arm, stond niet op de voorgrond en toch blijven we over hem praten.

Waar is Jezus nu dan?
Bij deze vraag moest Pierre onze misdienaar even lachen. "Tja... Waar is hij nu? Ik geloof niet dat hij een GPS heeft. Hij is vast nog onder ons.

beelden van de Heilige Geest
de duif , het symbool van de Heilige Geest, de lichtstralen, het Pinksterfeest, de Geest die neergedaald is bij de vissers(12 apostelen)

de heilige katholieke kerk; de gemeenschap van de heiligen
katholieke komt van katolika wat gemeenschap van de heiligen betekent. Het samen zijn, samen bidden in de banken of geknield zijn.

de vergiffenis van de zonden
"Het geloof van Jezus Christus maakt zalig." volgens M. Luther
Volgens Pierre verdient M. Luther ook een mooi standbeeld.

de verrijzenis van het lichaam, het eeuwig leven, amen
het geloof.

Als we naar buiten willen gaan, let ik nog eens op de typische kerkelijke aanwezigheden.
Het Evangelieboek dat op een lessenaar open staat met de mooie letters die geschreven zijn.

Het wierookvat, de Tabernakel, de Godslamp, de doopfond, de paaskaars, de lezenaar, het orgel, de preekstoel die in deze tijd niet echt functioneel meer is in deze kerk, de bak met wijwater, de 14 afbeeldingen van de kruisweg, de biechtstoel, het kruis met de lijdenswerktuigen zoals de hamer, de nijptang, de speren, de spons..)
Ik zie de beelden van Jozef met Jezus op de arm, de heilige Theresia van Lisieux die een kruis draagt, de heilige Gerardus en de heilige Franciscus.

Pierre vertelt ons dat mensen behoefte hebben aan beelden. Het geeft hun een aanleiding tot het Geloof maar ze aanbidden ze niet.
De essentie in zijn Geloof is de volharding van het dagelijks gebed en proberen erna te leven. Ook het doorgeven aan de kinderen vindt hij belangrijk.

Blij om een afspraak te hebben gemaakt, waardoor ik een ruimere beeld kreeg van het geheel, verlieten we de kerk.

Kruisweg Sieger Koder

Tijdens de vierde les godsdienst was ik erg onder de indruk van de afbeeldingen van Sieger Koder over de kruisweg van Jezus. Ik had deze nog nooit gezien. Ik was met Bart aan het overleggen welke dagelijkse situaties we bij deze afbeeldingen konden linken.

Er kwamen steeds meer voorbeelden vanuit schoolsituaties aan bod en Bart bleef maar voorbeelden aanhalen (kinderen die de schuld krijgen van iets, kinderen die elkaar helpen, samen met kinderen een zware last dragen bijv een geheim, verdriet...)

Ik wilde proberen om mijn situatie binnen deze kruisweg te verwoorden.

" Jezus wordt ter dood veroordeeld."
De plotselinge dood van mijn zus en schoonbroer. Niet meer weten welke kant je uit moet gaan. Je kunt op dat moment géén kant uit. De ommacht, het verdriet. Je wilt schreeuwen dat je het niet eerlijk vindt maar het helpt niet, niemand luistert. Je denkt dat je er alleen voor staat.

"Jezus neemt het kruis op zijn schouders."

Je draagt een zware last op je schouders, het verdriet, het gemis, het geregel van een begrafenis, van juridische zaken, de kinderen troosten, je hebt weinig houvast. Je durft niks te beloven omdat je zelf niet weet hoe het allemaal zal verlopen. Je klamt je aan van alles vast om houvast te krijgen.

"Jezus valt voor de eerste maal onder het kruis."

De eerste terugslag. "Het komt allemaal goed?" sprak ik naif op de begrafenis. Maar komt het allemaal wel goed? Al die beslissingen die ik voor Myra en Franka moet nemen zoals schoolkeuze, klassiek ballet (zoals papa en mama wilde) of streetdance (zoals Myra nu wil), opleiding, mag Franka nu wel of niet door onze straten alleen fietsen?

En mijn opleiding? Kan ik dit nog combineren?

"Jezus ontmoet Maria, zijn moeder. "

Mijn moeder die er altijd is. Nooit heeft ze een traan laten zien tegenover ons. Ze is ook haar dochter en schoonzoon kwijt. Wat een sterke vrouw.

"Simon van Cyrene heplt Jezus het kruis dragen."

Heel veel mensen bieden steun waar nodig is en dat doet goed. Je staat er niet alleen voor.

"Veronica geeft Jezus de zweetdoek. "

Vreemde mensen leven met ons mee. Ze willen ook helpen.

"Jezus valt voor de tweede keer onder het kruis."

De opleiding eist steeds meer van me. Het is erg zwaar. De kinderen die aan het avondeten vragen of ik straks naar school moet gaan. De blije gezichten als ik thuis kan blijven.

De steun van Arjan om toch vol te houden.

"Het lot van de kinderen. Jezus troost de huilende vrouwen."

Ik moet in mijn woorden "Het komt allemaal goed!" blijven geloven. De troost die ik aan de kinderen geef, aan andere mensen. Ik ben nu degene die troost geeft.

"Jezus valt voor de derde maal onder het kruis."

Maar wie troost mij dan? Wil ik zoveel mensen om me heen? Het benauwt me af en toe...

De stageweken. De lesvoorbereidingen tot diep in de nacht. Thuis is het tijdens de stage zo hectisch.

"Jezus wordt van zijn kleren ontdaan."

Soms voel je je zo bekeken. "Kijk daar is Elise. Knap hoor wat ze voor haar zus doet. Ik zou dit vast voor mijn zus doen."

"Jezus wordt aan het kruis genageld. "

"Ze is alles kwijt, haar huis staat te koop, ze moest een andere auto aanschaffen, maar vooral haar werk als onthaalmoeder is ze kwijt. Ik zou dit nooit doen. Mijn carrière is erg belangrijk voor me, en ik heb het al zo druk..."

"Jezus sterft aan het kruis."

"Jezus wordt van het kruis afgenomen en in de schoot van zijn moeder gelegd."

Soms ben ik helemaal op, maar dan staat mama weer voor me. Ze geeft me dan weer kracht om verder te gaan. Iedereen gaat verder met zijn leven, dit moet ik ook doen.

"Het lichaam van Jezus in het graf gelegd. Het licht, de verrijzenis."

De stage begon heel zwaar. Ik wilde alles perfect in orde hebben. Maar naarmate ik voor de klas stond, voelde ik de zware last van me afvallen. "Ik kan het aan !" Ik had heel veel respect voor mijn mentor, en de kinderen waren ontzettend lief.

De stage verliep heel goed, en dat gaf me heel veel voldoening.

De woorden tijdens mijn evaluatiegesprek "Dit zijn de leraren die we zoeken binnen onze opleiding" deden me zoveel.

Er kwam opeens heel veel licht weer op mijn pad.