God waar ben je?

Ik wilde even reageren op de persoonlijke uitleg over God van Liesbeth, Erika, Kathleen, Tanja en Benjamin tijdens de derde godsdienstles. Deze les heeft bij mij heel wat los gemaakt en ik ben daar constant mee bezig geweest. De kinderen zijn naar school, ik heb muziek van Bach opstaan, eens kijken of ik kan verwoorden wat ik voel.



Liesbeth vertelde dat ze God in de mensen ziet, in de liefde, ze voelt God om zich heen en ziet Hem ook als de Schepper van de wereld. Ze vertelde dat ze godsdienst les gaf op de middelbare school en irriteerde zich aan de leerlingen die van het lager onderwijs geleerd hadden dat God een oude Heer is, zittend op een stoel en van daaruit de wereld in keek.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik het zo nooit had gezien. Als God de liefde tussen ons is, als God mij af en toe de weg wijst, als God degene is die achter me staat, dan ga ik daar graag in mee. Als ik bij Liesbeth in de klas had gezeten dan had ik ook gedacht dat men van mij zou verwachten dat ik in een menselijke God zou geloven. En daar sta ik niet helemaal achter. Trouwens dit verwachtte ik ook eerst bij R.Z.L en godsdienst, maar dit was helemaal niet zo. Ik vind wel dat je achter een God moet staan wil je deze lessen kunnen geven aan anderen. Mijn kijk op godsdienst is hierdoor zeer veranderd en verbreed.







Erika vergeleek God met de maan. Wat een mooie vergelijking. De maan is niet perfect, ze is niet tastbaar, ze heeft een enorme kracht, ze heeft een goed overzicht over ons. Ze zag God niet als een persoon. Daarin kon ik me ook goed in vinden. Ik weet dat als mijn kinderen op schoolkamp gingen, dan zei ik altijd:" Om 20.30 zal ik naar de maan kijken, als jij dat dan ook doet dan weten we dat we aan elkaar denken." Iedere keer als ze dan terug kwamen was hun eerste zin: "Mama, ik heb iedere avond gekeken, en ik wist dat je dat ook deed!" Wat een zelfvertrouwen gaf hun die maan...



Kathleen was naar een documentaire van "artsen zonder grenzen geweest". Iemand leidde haar naar een caravan waar jonge artsen hun werk in andere landen lieten zien. Ze was erg aangeslagen en zag God in de handelingen van de jonge vrouwelijke arts. Haar verhaal was warm, en oprecht. Ik herkende haar verhaal van toen Robin, mijn dochter op 4-jarige leeftijd hersenvliesonsteking kreeg. Ze lag 2 weken in Leuven op Intensive Care.

Ik heb altijd gezegd, dat de artsen daar God's handen waren. 24 uur/24 uur werd ze door 2 artsen in de gaten gehouden. Ieder druppeltje werd met het rekenmachine nagemeten. Ik dacht altijd dat het of het medische was, of het Geloof. Ik had niet door dat je deze twee ook kon combineren. Dit verhaal gaf mij weer een andere kijk op het Geloof.




Het verhaal van Tanja was zo knap, zo af. Wat een boeiende persoon. Haar presentatie was zo knap in elkaar gezet, dat je een speld kon horen vallen in de zaal. Ik herkende me in het patroon: geloof-twijfel, twijfel-niet geloven, niet geloven-onwetendheid, onwetendheid-geloven. Niets is toeval, alles heeft een betekenis, ze gelooft in het oneindigheid van het leven, het mysterieuze.

Ik geloof ook erg in het goede en het kwade.



Het standpunt van Benjamin ging mij iets te ver. Ik zag daar meer iemand die net in de klas van Liesbeth is geraakt. Hij ziet God als een soort persoon die de wereld heeft geschapen. Dit veroorzaakte nogal wat ophef tijdens de les geschiedenis bij Werner. Werner vertelde over celdelingen, maar Benjamin was daar fel op tegenin gegaan. Hij is lid van de Evangelische Kerk en zei dat God de rechter is. Hij gelooft heilig in een Hemel en een Hel. Hij ziet de Bijbel verhalen niet symbolisch maar als waargebeurde verhalen. Zijn gedachtengang benauwde mij soms een beetje. Hij stond niet open voor andere dingen en had echt oogkleppen op.





Footprints in the Sand


One night I dreamed I was walking along the beach with the Lord.
Many scenes from my life flashed across the sky.
In each scene I noticed footprints in the sand.
Sometimes there were two sets of footprints,
other times there were one set of footprints.

This bothered me because I noticed
that during the low periods of my life,
when I was suffering from
anguish, sorrow or defeat,
I could see only one set of footprints.

So I said to the Lord,
"You promised me Lord,
that if I followed you,
you would walk with me always.
But I have noticed that during
the most trying periods of my life
there have only been one
set of footprints in the sand.
Why, when I needed you most,
you have not been there for me?"

The Lord replied,
"The times when you have
seen only one set of footprints in the sand,
is when I carried you."
Mary Stevenson

Dit gedicht zal ik zeker meenemen in mij lessen godsdienst. Ik hou erg van verhalen met een open einde, verhalen waar je over moet nadenken, verhalen waar je het einde niet verwacht. En daarom vind ik dit gedicht zo bijzonder....

oktober: Wereldmissiemaand

De oktobermaand is de maand van de missie. In heel de christelijke wereld zal men zich rond missie, missionarissen en missionaire samenwerking informeren, bidden en inzetten.

"Zoals de hemelse Vader zijn Zoon in de wereld zond, zoals Jezus zijn apostelen de wereld rond zond, zo zendt de kerk ons allen uit om missionarissen te zijn op de plaats waar de Heer ons op deze wereld plaatste.

Gedurende twintig eeuwen heeft het Christendom wereldwijd getracht Jezus en zijn Evangelie aan te bieden aan de volkeren.Er is hard gewerkt, maar twee derden van de wereldbevolking heeft er nog geen kennis van."

Wie was Pater Damiaan?
Pater Damiaan is in 1840 geboren in het dorpje Tremelo (B). Hij is opgegroeid op een boerderij. Arm waren ze niet. Jozef was eigenlijk een heel gewone jongen. Na de lagere school hielp hij mee op de boerderij. Later werd Jozef steeds zekerder van zijn grote droom, hij wou het klooster in gaan. Jozef werd broeder bij de Paters van de Heilige Harten in Leuven. Sindsdien heette hij Damiaan.Maar hij wilde priester worden!Daarom begon hij Latijn te leren. Toen hij de taal echt goed kende, mocht hij voor priester leren van zijn oversten. Daarvoor moest hij wel naar Parijs gaan.

Zijn broer zou als missionaris vertrekken naar Hawaï (een groep van 12 eilandjes). Maar hij werd erg ziek. Daarom ging Damiaan mee in de plaats van zijn broer. Hij wilde namelijk iets doen voor de mensen die het niet zo goed hebben! Zo vertrok hij in 1863 naar Honolulu.Hij is een hele tijd op Hawaï¨gebleven: negen jaar in totaal! Hij werd er ook tot priester gewijd.


Vroeger had men veel schrik van een ziekte: lepra. Men wilde niet besmet worden en daarom werden de melaatsen naar het eilandje Molokai gebracht en daar afgezet.
Toen Damiaan in 1873 hoorde over de onmenselijke toestanden op Molokai, was hij de eerste die zei: "ik ga."

Jarenlang heel hard werken. Damiaan wou de melaatsen met alles helpen, terwijl hij rustig zijn pijp rookte om de stank te kunnen verdragen. Hij zorgde er voor dat ze meer eten en betere kleren kregen. Stilaan kregen de melaatsen ook het gevoel dat ze meetelden. Damiaan heeft het zelfs voor elkaar gekregen dat ze een pijpleiding aanlegden, om water af te tappen uit een bron 800 meter buiten het dorp. Het had hem veel brieven gekost om de buizen te krijgen.Dankzij zijn werk kregen mensen over de hele wereld meer aandacht voor Molokai en lepra. Er kwamen veel bezoekers, zelfs de koningin van Hawaï! Ze wilden zien wat pater Damiaan daar allemaal deed. In de kranten werd veel over hem geschreven. Er kwam zelfs een dokter op het eiland wonen. Damiaan werkte rustig voort. Hij bouwde een tehuis voor melaatse weesmeisjes, één voor jongens, een nieuwe kerk en een school. Hij heeft ook het hospitaal hersteld.Op 15 april 1889 is Pater Damiaan aan lepra gestorven. Hij was toen 49 jaar oud.

Paus Benedictus XVI heeft 11 oktober 2009, tijdens een plechtigheid in de Sint-Pietersbasiliek in Rome. pater Damiaan ( Jozef De Veuster) heilig verklaard. Hij wordt patroonheilige van de aidspatiënten.

Na afloop van de plechtigheid hadden koning Albert II en koningin Paola nog een korte ontmoeting met de paus.

Het grote avontuur van God en mens.

Dit boek had ik gekocht om de oude Bijbelverhalen weer eens op te halen. Ik heb de lagere school aan het Katholieke schooltje "St. Josef"in Eben-Emael gevolgd en kan me vooral de verhalen van het Nieuwe Testament herinneren. Mijn kinderen zitten daar nu ook op school, en de verhalen rond de feestdagen blijven mooi.

Het boek sprak me aan omdat de eenvoudig geschreven korte verhalen in de ik-vorm staan. Het lijkt alsof je er zelf bij bent. In het Oude Testament vond ik het moeilijk om de personen te herkennen, maar verderop stond het stamboom van de aartsvaders, waarbij het voor mij iets duidelijker werd. Ook de plaatsnamen stonden duidelijk vermeld in een kaart van Israël. De tekeningen maakte het geheel erg aangenaam om te lezen.

Het was leuk om het zelf te lezen maar ook om het voor te lezen. Alleen kun je moeilijk een verhaal vertellen als je het vorige niet echt weet. Het is echt een groot avontuur vanaf begin tot het einde. Ik denk dat ik het boek later nog eens moet lezen om de verhalen beter aan elkaar vast te knopen.

Verhalen die me bekend waren in het Oude Testament:

- het offer van Isaak (de zoon van Abraham), de rode Linzensoep (Jakob), de zeven vette jaren en de zeven magere jaren (Jozef), de 10 plagen van God (Mozes), het verbond tussen God en zijn volk: Mozes beklom de berg Sinai om met God te spreken., David en het gevecht met Goliath, God schept alles/het paradijsverhaal, de boom en de slang, het gevecht tussen Kain en Abel, de zondvloed, ark van Noach, de toren van Babel.

Verhalen van het Nieuw Testament worden ook via mijn kinderen verteld tijdens de Godsdienst lessen op school bijv: de melaatse man, de goede samaritaan, op weg naar Emmaus, Hemelvaart, Pinksteren, Kerstmis... Met Pasen keken Lucienne en ik altijd naar de film " Jezus van Nazareth" die altijd in 3 of 4 delen werd uitgezonden.

1 november: allerheiligen

Gisteren was in de Annakerk een herdenkingsdienst voor alle overledenen van de parochie. Hierbij hoorde ook Lucienne en Ed. Om de kinderen de kerk niet te associëren met het verdriet, de dood, onbekende mensen die je omhelzen als je het niet wil, zijn we samen met de schoonfamilie gekomen om een moment stil te staan als een grote familie.

Daar de kinderen nog te klein zijn om hun eigen keuze te maken omtrent het geloof, voel ik me aangewezen om hun dit aan te reiken. Hun vertellen over het Goede en het Kwaad, over keuzes maken... Er werd een kaars aangestoken ter nagedachtenis en de sfeer voelde goed aan. Een koor werd begeleid door een orgel en samen brachten ze oa. Gregoriaans muziek ten gehoren. Het klonk bijna als engel gezang, iedereen luisterde aandachtig.
Ik vond het fijn om me op zo'n manier te ontspannen. Nu is het leven zo hectisch, regelen, regelen en nog eens regelen. Maar op dat moment stond de tijd even stil, en daar genoot ik erg van.
Is hierboven nou echt een God die ons van bovenuit beschermt? Wat bedoelde Hij dan met deze aktie? Ik voelde heel erg de woorden:"Het is goed zo!", maar zo gemakkelijk kan het toch niet zijn... Moet ik niet kwaad blijven? Blijkbaar niet want hier voelt dat niet zo.
Vooral toen we elkaar een hand moesten geven om elkaar vrede te wensen, en de schoonbroer van mijn zus mij een warme hand gaf. Hij is ook heel kwaad om deze situatie, maar het leek alsof hij wilde zeggen:"We moeten er samen het beste van maken!" terwijl hij voor mijn gevoel altijd boos was omdat hij de kinderen te weinig zag.


We zijn samen naar het kerkhof gegaan, en de kinderen hebben daar een beeldje van "Pardijntje" en een van "Pardoes" bij het graf gezet. Dit zijn de symbolen van de Efteling. Een pretpark waar Lucienne en Ed graag naar toe gingen omwille van het feeërieke gevoel.